Bielactwo nabyte: Czym jest bielactwo nabyte, jakie są jego przyczyny i objawy oraz kiedy się pojawia?

Bielactwo zostało po raz pierwszy opisane w starożytności. Pochodzenie nazwy choroby nie jest do końca jasne. Przychodzą na myśl różne znaczenia, np. vitium = defekt, vitellus = cętkowane ciało, vito = chronić się.

Bielactwo definiuje się jako nabytą depigmentację (utratę pigmentu) skóry. Wynika ona ze śmierci melanocytów. Należy zauważyć, że bielactwo nie jest chorobą zakaźną.

Bielactwo dotyka około 1 do 2% światowej populacji. Może pojawić się w każdym wieku. Najczęściej występuje między 10 a 30 rokiem życia. Bielactwo dotyka w równym stopniu obie płcie. Pozytywny wywiad rodzinny stwierdza się w 30 do 40% przypadków.

Choroba dotyka ludzi na całym świecie bez względu na rasę, płeć czy wiek. Częstość występowania bielactwa jest nieco wyższa u osób o ciemniejszej karnacji.

Na przykład badanie naukowe przeprowadzone w Chinach wykazało, że częstość występowania choroby wynosiła zaledwie 0,093%, podczas gdy na obszarach Indii częstość występowania choroby wynosiła 8,8%.

Czy wiesz, że....

Wśród żyjących celebrytów, komik Steve Martin, którego znasz z filmów Różowa Pantera i Jak to się komplikuje, również cierpi na bielactwo.

Bielactwo dzieli się na następujące typy:

1. Bielactwo zlokalizowane:
   • Ogniskowe - jedno lub więcej ognisk bielactwa. Może pojawić się w dowolnym miejscu na ciele.
   • Segmentowe - jedno lub więcej złogów bielactwa. Wpływa tylko na określony zlokalizowany obszar.
2. Bielactwo uogólnione:
   • Acrofacial - Liczne złogi bielactwa. Występuje głównie na twarzy i dystalnych (obwodowych) częściach kończyn.
   • Vulgaris - Występuje na bardziej rozległych obszarach ciała.
3. Bielactwo uniwersalne - charakteryzuje się całkowitą lub prawie całkowitą utratą pigmentu skóry (80-90% powierzchni ciała).
   • Zwykle poprzedza je bielactwo uogólnione, które stopniowo przechodzi w całkowitą lub prawie całkowitą utratę pigmentu skóry i włosów.

Bielactwo nie jest uważane za poważny problem zdrowotny. Jest to zasadniczo defekt kosmetyczny. Bielactwo może powodować problemy psychologiczne u niektórych pacjentów, zwłaszcza u kobiet.

Osoby o ciemniejszej skórze mogą postrzegać utratę pigmentu jako problem kosmetyczny. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli utrata pigmentu pojawia się na twarzy, dłoniach lub stopach.

Przyczyny choroby są nieznane. Rozważane są 3 teorie bielactwa:

1. Hipoteza autoimmunologiczna

Upośledzona kontrola immunologiczna prowadzi do produkcji przeciwciał cytotoksycznych przeciwko antygenom melanocytów. Prowadzi to do zniszczenia komórki. Mówiąc prościej, nasz układ odpornościowy uważa, że melanocyty są obcymi komórkami dla organizmu. Dlatego próbuje je zniszczyć.

2. Hipoteza neutralna

Melanocyty są niszczone przez substancje biorące udział w przekazywaniu sygnałów między komórkami nerwowymi.

3. Hipoteza samozniszczenia

Międzykomórkowy toksyczny metabolit syntezy melaniny niszczy melanocyty. Dzieje się tak, gdy cykl komórkowy zostaje zakłócony pod wpływem stresu oksydacyjnego.

Jakie są czynniki wyzwalające?

Pośredniczące czynniki wyzwalające obejmują głównie sytuacje stresowe (śmierć w rodzinie, poważna choroba, wypadek). Znaczenie tych czynników jest trudne do zweryfikowania w praktyce. Bielactwo zaobserwowano również jako zjawisko Koebnera w miejscu miejscowego urazu.

Czym jest zjawisko Koebnera?

W niektórych chorobach skóry nowe zmiany tworzą się po fizycznym, chemicznym lub mechanicznym podrażnieniu. Zjawisko Koebnera można zaobserwować w łuszczycy lub bielactwie.

Czym jest melanina?

Melanina jest pigmentem skóry, który określa kolor skóry. Ma działanie fotoochronne. Tworzenie melaniny (zwane melanogenezą) odbywa się w melanocytach. Melanocyty znajdują się między komórkami najniższej (podstawowej) warstwy skóry.

Melanina jest przechowywana w melanosomach.

Choroby związane z bielactwem obejmują:

• zaburzenia tarczycy (35%)
• łysienie plackowate (16%)
• niedokrwistość (8%)
• cukrzyca (7%)
• choroby oczu (5%)
• choroba Addisona (2%)
• miastenia
• choroba Leśniowskiego-Crohna
• toczeń rumieniowaty
• twardzina układowa
• marskość żółciowa wątroby

Zobacz także:

Jakie są objawy zmniejszonej lub zwiększonej dysfunkcji tarczycy?

Łysienie (stan zmniejszonego owłosienia): jakie są jego przyczyny i objawy?

Czy wiesz, że...

Bielactwo bardzo często występuje przypadkowo u pacjentów z czerniakiem złośliwym.

U około 50% osób cierpiących na bielactwo choroba rozwija się przed ukończeniem 20 roku życia. Głównym objawem klinicznym bielactwa jest utrata pigmentu w skórze i mieszkach włosowych. Utrata pigmentu skutkuje białymi, ostro odgraniczonymi ogniskami, które mogą się stopniowo powiększać.

Bielactwo występuje głównie w obszarach, które normalnie są przebarwione:

• twarz
• głowa
• dłonie
• pachy
• obszar pachwiny
• obszar anogenitalny

Na kończynach występuje głównie na łokciach, kolanach i nadgarstkach. Czasami bielactwo pojawia się również na owłosionej części głowy. Z dotkniętego obszaru wyrastają jasne pasma włosów (polio).

Objawy bielactwa są bardziej wyraźne u osób o ciemniejszej skórze. U osób o jaśniejszej skórze objawy bielactwa stają się bardziej wyraźne podczas opalania.

W większości przypadków bielactwo można łatwo zdiagnozować na podstawie objawów klinicznych.

W razie wątpliwości w praktyce stosuje się lampę Wooda, która pokazuje różne odcienie na skórze. Na podstawie tych odcieni możemy zdiagnozować niektóre choroby skóry. Jeśli pacjent cierpi na bielactwo, obserwujemy niebieskawy kolor na skórze.

Poniższa tabela opisuje etapy diagnozowania bielactwa nabytego

Podczas diagnozowania bielactwa musimy również wykluczyć inne choroby, które powodują hipopigmentację i depigmentację.

Diagnostyka różnicowa bielactwa obejmuje następujące choroby:

• bielactwo
• łupież pstry
• łupież pstry (pityriasis alba)
• hypomelanosis guttata

Przeczytaj również:

Dlaczego na skórze pojawiają się białe plamy?

Bielactwo jest chorobą przewlekłą. Przebieg choroby jest różny u różnych osób. W większości przypadków bielactwo ma charakter postępujący. W przypadku bardzo aktywnego bielactwa całkowita utrata pigmentu (bielactwo piorunujące) może nastąpić w ciągu sześciu miesięcy.

U pacjentów cierpiących na atopię przebieg bielactwa jest niekorzystny. Całkowite spontaniczne ustąpienie objawów jest rzadkie. W miesiącach letnich może wystąpić częściowe złagodzenie objawów.