Leczenie kiły: najpierw antybiotyki i inne leki

Podstawą leczenia są antybiotyki, ponieważ kiła jest bakteryjną chorobą zakaźną przenoszoną drogą płciową. Najczęściej stosuje się penicylinę, na którą bakterie nie rozwinęły oporności.

Antybiotyki na kiłę są wstrzykiwane bezpośrednio do mięśnia. Można je również podawać podczas ostatniego, trzeciego etapu, ale idealnie jest rozpocząć jak najszybciej. W pierwszym i drugim etapie antybiotyki podaje się przez 2 tygodnie, w trzecim etapie przez 3 tygodnie lub nawet miesiąc.

Jeśli pacjent jest uczulony na penicylinę, alternatywą jest erytromycyna lub tetracyklina podawana przez 30 dni. Jeśli występuje gorączka lub problemy z sercem, wskazane może być również leczenie kortykosteroidami. Alternatywnie stosuje się również pendepon przez 3 tygodnie.

Leczeniem należy objąć nie tylko osobę zarażoną, ale także osoby z jej otoczenia, z którymi miała kontakt. Istnieje ryzyko dalszego rozprzestrzeniania się kiły.

W poważniejszych przypadkach, zwłaszcza gdy zaatakowanych jest wiele narządów, stosuje się leczenie antybiotykami wraz z hospitalizacją pacjenta. W tym przypadku wiąże się to z umieszczeniem pacjenta na oddziale zakaźnym z zachowaniem wszystkich środków zaradczych.

Nie wszystkie przypadki kiły leczy się poprzez hospitalizację - jeśli lekarz podejmie taką decyzję, wystarczy leczenie ambulatoryjne, czyli podawanie antybiotyków w przychodni i obserwacja stanu pacjenta.

Nawet po podaniu antybiotyków wykonuje się kontrolne badania krwi - w pierwszej połowie roku co dwa miesiące, w drugiej połowie zwykle co trzy miesiące.

Monitorowany jest również stan innych narządów.

Jeśli po dwóch latach kontrola na obecność bakterii okaże się negatywna, można przystąpić do weryfikacji nadmiernego leczenia za pomocą prześwietlenia płuc, prześwietlenia serca, echokardiografii aorty oraz badań neurologicznych, psychiatrycznych i płynu mózgowo-rdzeniowego.

Jeśli nieobecność choroby zostanie potwierdzona, osoba zostaje usunięta z rejestru pacjentów, a leczenie zakończyło się sukcesem.

Jednak w przypadku braku leczenia śmierć jest nieuchronna z powodu niewydolności wielonarządowej.