Leczenie odwarstwienia siatkówki: leki czy podejście inwazyjne?

Sukces leczenia zależy bezpośrednio od wczesnego wykrycia odwarstwienia siatkówki. W każdym przypadku zabieg należy wykonać jak najszybciej, w przeciwnym razie istnieje ryzyko trwałego upośledzenia wzroku, a nawet ślepoty.

Oczywiście czynniki takie jak:

czas i długość trwania odwarstwienia
zakres uszkodzenia
lokalizacja odwarstwienia
wiek danej osoby
obecność i stopień krótkowzroczności (gorsze wyniki dla dioptrii większych niż -6).

W leczeniu stosuje się następnie kilka technik. Przykładami są laserowe leczenie przedarcia, krioretinopeksja lub wypełnienie. Istotą zabiegu chirurgicznego jest zamknięcie przedarcia siatkówki.

Istnieją dwa podstawowe podejścia, a mianowicie zewnętrzne i wewnętrzne.

W przypadku zewnętrznego wykonuje się wypełnienie (wypełnienie nadtwardówkowe) lub serclage (w przypadku mnogich otworów siatkówki). Zasada polega na wygięciu białka oka (twardówki) w kierunku do wewnątrz. Warstwy oka są w ten sposób ściskane, ograniczając w ten sposób odwarstwienie.

Podstawową zasadą jest działanie materiału silikonowego z zewnątrz oka, który wywiera nacisk na twardówkę. W przypadku zmian mnogich stosuje się klamrę twardówkową, która otacza oko z wyjątkiem obszaru przeznaczonego do wpadania światła do oka. Klamra wywiera nacisk jak pasek.

Metody minimalnie inwazyjne obejmują laser (fotokoagulacja). Laser służy do wypalania dziury/rozerwania siatkówki oka. Powoduje to blizny i przyspawanie siatkówki do leżącej pod nią tkanki. Zamrażanie (krioretinopeksja) wykorzystuje niską temperaturę stosowaną za pomocą sondy, która również tworzy bliznę i mocuje siatkówkę do ściany oka.

Zapobiega to postępującemu uszkodzeniu siatkówki i wzroku.

Podstawą podejścia wewnętrznego jest witrektomia, czyli usunięcie ciała szklistego i leczenie siatkówki. Przestrzeń jest następnie wypełniana olejem silikonowym (lub gazem w retinopeksji pneumatycznej), aby zastąpić funkcję ciała szklistego. W ten sposób siatkówka jest dociskana do naczyniówki.

Po operacji następuje gojenie i rekonwalescencja, a cały proces trwa kilka miesięcy.

Ze względu na postać choroby czasami konieczne jest spakowanie procedury, aw niektórych przypadkach nie dochodzi do wymaganego powrotu do zdrowia. Wzrok jest korygowany, ale ostateczna ostrość wzroku może nie być w takim samym stanie jak przed chorobą.