Leczenie rozszczepu kręgosłupa: wyleczenie? Chirurgia i specjalna opieka

Rozszczepu kręgosłupa nie można wyleczyć.

Leczenie zależy od ciężkości rozszczepu kręgosłupa, przy czym najłagodniejsze formy nie wymagają leczenia.

W przypadku cięższych postaci, podczas procesu wzrostu przeprowadza się operację neurochirurgiczną w celu przywrócenia rdzenia kręgowego i osłonek rdzenia kręgowego na ich właściwe miejsce.

Niestety, uszkodzonej tkanki nerwowej nie można naprawić ani przywrócić jej funkcji.

Celem operacji jest zapobieganie infekcji i dalszemu uszkodzeniu tkanki nerwowej.

Opcje chirurgiczne

Opcje chirurgiczne dzielą się na operację płodu podczas ciąży lub operację noworodka po urodzeniu.

Decyzja o tym, który rodzaj operacji lepiej wykonać, zależy od wielu czynników, w tym wieku ciążowego płodu, rozległości rozszczepu, a także stanu matki.

W przypadku najcięższej postaci rozszczepu, operację przeprowadza się, gdy płód jest jeszcze w fazie rozwoju prenatalnego lub bezpośrednio po urodzeniu.

Operacja płodu podczas ciąży

Nowe badania wykazały, że operacja płodu w czasie ciąży przynosi lepsze wyniki leczenia i zmniejsza ryzyko wodogłowia.

Operacja wykonywana jest za granicą we współpracy ze specjalistami, najczęściej w Szwajcarii.

Ten rodzaj operacji zwiększa szanse dziecka na mobilność, a także poprawia funkcje motoryczne i sensoryczne kończyn dolnych. W rezultacie dziecko powinno być w stanie samodzielnie chodzić.

Operacja płodu jest bardzo wymagającą procedurą i wymaga najbardziej profesjonalnej opieki zarówno dla płodu, jak i matki.

Zabieg ten wykonywany jest między 19. a 26. tygodniem ciąży.

Operacja noworodka po urodzeniu

Poród dziecka z rozszczepem kręgosłupa planowany jest na 37. tydzień ciąży. 24-48 godzin po porodzie wykonywana jest operacja korekcji kręgosłupa w celu zamknięcia otwartego kanału kręgowego.

Po operacji wymagana jest długotrwała rehabilitacja.

Dzieci z rozszczepem kręgosłupa są monitorowane przez specjalistów, a opieka nad nimi obejmuje

• W przypadku nietrzymania moczu zakłada się stały cewnik, a w przypadku nietrzymania stolca z zaparciami stosuje się stymulację cyfrową, lewatywy lub czopki.
• Regularną wymianę założonego cewnika
• Dbałość o zdrowie jelit, perystaltykę i regularność wypróżnień
• Wzmocnienie kończyn dolnych
• Fizykoterapia
• Zapobieganie powstawaniu odleżyn
• Wsparcie psychospołeczne
• Regularne badania kontrolne u specjalistów z zakresu okulistyki, nefrologii, żywienia i chirurgii plastycznej