Leczenie zaparć: leki, środki przeczyszczające, dieta - dieta, płyny

W przypadku pojawienia się krwi w stolcu, przedłużających się zaparć, bólu lub nietypowych objawów, konieczne jest zwrócenie się o profesjonalną pomoc do lekarza.

Podstawą leczenia zaparć jest prawidłowe ustalenie przyczyny ich występowania. Leczenie przewlekłych zaparć zawsze należy jednak do lekarza, a terapia polega na ustaleniu i wyeliminowaniu przyczyny ich występowania.

Leczenie zachowawcze zaparć obejmuje zmianę nawyków żywieniowych, stylu życia, zwiększone spożycie błonnika, wystarczające spożycie płynów i zwiększoną aktywność fizyczną w ciągu dnia.

Jeśli w przewodzie pokarmowym danej osoby dominuje spastyczność, zaleca się stosowanie błonnika rozpuszczalnego w wodzie, natomiast jeśli dominuje hipotoniczny przewód pokarmowy, odpowiedni jest błonnik nierozpuszczalny w wodzie.

Leczenie wspomagające polega na stosowaniu prebiotyków i probiotyków w celu promowania zdrowia układu pokarmowego, trawienia i perystaltyki jelit.

Farmakoterapia zaparć obejmuje prokinetyki w celu poprawy pasażu przez przewód pokarmowy i złagodzenia występujących skurczów. Spazmolityki są wskazane, szczególnie w spastycznej postaci zaparć.

W perspektywie krótkoterminowej wskazane mogą być środki przeczyszczające o różnych mechanizmach działania (osmotyczne, drażniące, pęczniejące...).

• Osmotyczne środki przeczyszczające zatrzymują wodę w przewodzie pokarmowym i powodują wodniste stolce.
• Drażniące środki przeczyszczające działają poprzez bezpośrednie podrażnienie zakończeń nerwowych ściany przewodu pokarmowego.
• Pęczniejące środki przeczyszczające pęcznieją jednocześnie z przyjmowaniem płynów w jelicie. Pęcznieją i stymulują perystaltykę poprzez rozciąganie ściany jelita.

W leczeniu medycznym rodzaj środka przeczyszczającego i jego stosowanie powinny być indywidualnie zalecane przez lekarza, zwłaszcza ze względu na możliwe ryzyko późniejszych powikłań.

Leczenie chirurgiczne jest ostatecznością, konieczną w przypadku nieuniknionej niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego, a także u pacjentów, u których leczenie zachowawcze i farmakologiczne nie rokuje poprawy.

Obejmuje to na przykład analplastykę lub kolostomię (przekierowanie okrężnicy).