Żółtaczka - objaw nie tylko zapalenia wątroby. Czym jest i co ją powoduje?

Żółtaczka ma wiele przyczyn, od mniej poważnych, takich jak kamienie żółciowe, przez zapalenie wątroby, po nowotwory. Najczęściej oznacza chorobę wątroby lub pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych.

Żółtaczka jest spowodowana podwyższonym poziomem bilirubiny we krwi, zwanym hiperbilirubinemią.

Normalny poziom bilirubiny waha się od 2,0 do 17 mmol/l. O hiperbilirubinemii mówi się zwykle, gdy jej poziom przekracza 20 mmol/l.

Bilirubina jest normalnym produktem rozpadu katabolizmu hemu. Hem jest składnikiem hemoglobiny, czerwonego barwnika krwi. Powstaje zatem, gdy czerwone krwinki są niszczone.

W normalnych warunkach bilirubina ulega koniugacji w wątrobie, dzięki czemu staje się rozpuszczalna w wodzie. Następnie jest wydalana z żółcią do przewodu pokarmowego. Większość bilirubiny jest wydalana z kałem w postaci urobilinogenu i sterkobiliny (produkt metabolicznego rozkładu urobilinogenu).

Około 10% urobilinogenu jest ponownie wchłaniane do krwiobiegu i wydalane przez nerki.

Wiele dzieci rodzi się z wysokim poziomem bilirubiny, powodując stan zwany żółtaczką noworodków, który powoduje żółte przebarwienia skóry i oczu niemowląt.

Stan ten występuje, ponieważ po urodzeniu wątroba często nie jest jeszcze w pełni zdolna do przetwarzania bilirubiny. Jest to stan przejściowy, który zwykle ustępuje w ciągu kilku tygodni.

Podwyższony poziom bilirubiny, który powoduje żółtaczkę, można sklasyfikować na podstawie patologicznej produkcji. Dzieli się ją na przedwątrobową (zwiększona produkcja bilirubiny), wątrobową (w przypadku dysfunkcji wątroby) i pozawątrobową (w przypadku niedrożności przewodów).

Żółtaczka przedwątrobowa

W tym typie żółtaczki występuje zwiększona produkcja niesprzężonej hemoglobiny, której wątroba nie jest w stanie przetworzyć.

Jest to spowodowane nadmiernym rozpadem czerwonych krwinek, co powoduje niesprzężoną hiperbilirubinemię.

Uszkodzenie wątroby nie występuje.

Żółtaczka wątrobowa

W żółtaczce wątrobowej lub wątrobowokomórkowej stwierdza się nieprawidłowe funkcjonowanie komórek wątroby. Wątroba traci zdolność do sprzęgania bilirubiny. W przypadkach, w których występuje również marskość wątroby, występuje pewien stopień niedrożności.

Prowadzi to do wzrostu stężenia bilirubiny niesprzężonej i sprzężonej we krwi, co czasami nazywane jest "obrazem mieszanym".

Żółtaczka pozawątrobowa

Żółtaczka pozawątrobowa odnosi się do zaburzenia odpływu żółci. Bilirubina nie jest wydalana i jest sprzęgana w wątrobie, co prowadzi do sprzężonej hiperbilirubinemii.

W tabeli wymieniono głównych przedstawicieli według postaci żółtaczki

Oprócz żółtych przebarwień skóry i białek oczu, u pacjenta mogą wystąpić inne objawy:

• jasne stolce
• mocz o ciemnym zabarwieniu
• swędzenie skóry
• nudności i wymioty
• krwawienie z odbytu
• biegunka
• gorączka i dreszcze
• osłabienie
• utrata masy ciała
• utrata apetytu
• dezorientacja
• ból brzucha
• ból głowy
• obrzęk nóg
• obrzęk i wzdęcie brzucha spowodowane gromadzeniem się płynu (wodobrzusze)

Diagnozę ustala się na podstawie wywiadu, gdy dana osoba skarży się na problemy zdrowotne. Ponadto na zewnątrz widoczne jest żółte zabarwienie skóry i oczu.

Następnie pobiera się krew i ocenia parametry wątrobowe (ALT, AST, ALP, GGT).

Więcej informacji również w artykule:Co wykazują próby wątrobowe? Co oznaczają podwyższone wartości?

Następnie wykonywane są metody obrazowania, takie jak SONO/USG, ERCP, MRCP, CT, MRI (i inne w zależności od potrzeb i powiązanych objawów).

Najczęstsze choroby powodujące żółtaczkę

Wirusowe zapalenie wątroby

Wirusowe zapalenie wątroby to infekcja, która powoduje stan zapalny i uszkodzenie wątroby. Znanych jest kilka rodzajów wirusowego zapalenia wątroby. Są one określane jako wirusy zapalenia wątroby typu A, B, C, D i E.

Wirusowe zapalenie wątroby typu A i wirusowe zapalenie wątroby typu E zazwyczaj rozprzestrzenia się poprzez kontakt z żywnością lub wodą, która została zanieczyszczona kałem zakażonej osoby.

Ludzie mogą również zarazić się wirusowym zapaleniem wątroby typu E poprzez zjedzenie niedogotowanej wieprzowiny, mięsa jelenia lub skorupiaków.

Osoby zakażone mają objawy od 2 do 7 tygodni po kontakcie z wirusem. Pacjenci z wirusowym zapaleniem wątroby typu A zwykle wracają do zdrowia po kilku tygodniach bez leczenia. W niektórych przypadkach objawy mogą utrzymywać się do 6 miesięcy.

Objawy te mogą obejmować:

• zażółcenie oczu i skóry - żółtaczka
• ciemnożółty mocz
• biegunka
• zmęczenie
• gorączka
• ból stawów
• utrata apetytu
• nudności
• ból brzucha
• wymioty

W rzadkich przypadkach wirusowe zapalenie wątroby typu A może prowadzić do niewydolności wątroby. Niewydolność wątroby spowodowana wirusowym zapaleniem wątroby typu A występuje częściej u osób dorosłych w wieku powyżej 50 lat oraz u osób cierpiących na inne choroby wątroby.

Oprócz typowego obrazu klinicznego, wirusowe zapalenie wątroby typu A diagnozuje się na podstawie badania krwi na obecność przeciwciał IgM przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A.

Jak mogę chronić się przed wirusowym zapaleniem wątroby typu A? Szczepiąc się. Po pokonaniu wirusowego zapalenia wątroby typu A pacjent uzyskuje również odporność na całe życie.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B to krótkotrwała infekcja. U niektórych osób objawy mogą utrzymywać się przez kilka tygodni. W niektórych przypadkach objawy utrzymują się do 6 miesięcy. Czasami organizm jest w stanie zwalczyć infekcję i wirus znika.

Jeśli organizm nie jest w stanie zwalczyć wirusa, wirus nie ustępuje i dochodzi do przewlekłego zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B. Większość zdrowych dorosłych i dzieci w wieku powyżej 5 lat, którzy zachorowali na wirusowe zapalenie wątroby typu B, powraca do zdrowia i nie rozwija się u nich przewlekłe zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B jest zakażeniem długotrwałym. Prawdopodobieństwo rozwoju przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B jest wyższe, jeśli pacjent został zakażony wirusem jako małe dziecko. U około 90% dzieci zakażonych wirusowym zapaleniem wątroby typu B rozwija się przewlekłe zakażenie.

U około 25 do 50 procent dzieci zakażonych w wieku od 1 do 5 lat rozwija się przewlekłe zakażenie. Tylko u około 5 procent osób, które zostały zakażone po raz pierwszy jako dorośli, rozwija się przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B.

Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B jest bardziej powszechne w niektórych częściach świata, takich jak Afryka Subsaharyjska i części Azji. Na tych obszarach zakażonych jest 8 procent lub więcej populacji.

Prawdopodobieństwo zarażenia się wirusowym zapaleniem wątroby typu B jest wyższe, jeśli dziecko urodzi się z matką chorą na wirusowe zapalenie wątroby typu B. Wirus może być przekazywany z matki na dziecko podczas porodu.

Ludzie są bardziej narażeni na wirusowe zapalenie wątroby typu B, jeśli

• są zakażone wirusem HIV, ponieważ wirus zapalenia wątroby typu B i wirus HIV rozprzestrzeniają się w podobny sposób
• mieszkały z osobą chorą na wirusowe zapalenie wątroby typu B lub uprawiały z nią seks
• miały więcej niż jednego partnera seksualnego w ciągu ostatnich 6 miesięcy lub miały w przeszłości chorobę przenoszoną drogą płciową
• uprawiają seks z mężczyznami
• przyjmują narkotyki drogą iniekcji
• pracują w zawodzie takim jak służba zdrowia, gdzie mają kontakt z krwią, igłami lub płynami ustrojowymi w pracy
• mieszkają lub pracują w placówce dla osób z niepełnosprawnością rozwojową
• chorują na cukrzycę
• mają wirusowe zapalenie wątroby typu C
• mieszkają lub często podróżują do części świata, w których wirusowe zapalenie wątroby typu B jest powszechne
• byli poddawani dializie nerek
• mieszkają lub pracują w więzieniu
• przeszły transfuzję krwi lub przeszczep narządu przed połową lat 1980.

Ostre powikłania wirusowego zapalenia wątroby typu B

W rzadkich przypadkach ostre zapalenie wątroby typu B może prowadzić do ostrej niewydolności wątroby. Jest to stan, w którym wątroba nagle przestaje funkcjonować. Osoby z ostrą niewydolnością wątroby mogą potrzebować przeszczepu wątroby.

Przewlekłe powikłania wirusowego zapalenia wątroby typu B

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B może prowadzić do:

• Marskości wątroby - tkanka bliznowata zastępuje zdrową tkankę wątroby i uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie. Tkanka bliznowata częściowo blokuje również przepływ krwi przez wątrobę. Gdy marskość wątroby pogarsza się, wątroba zaczyna niewydolnie funkcjonować.
• Niewydolność wątroby - wątroba ulega poważnemu uszkodzeniu i przestaje funkcjonować. Niewydolność wątroby jest ostatnim stadium choroby wątroby. Osoby z niewydolnością wątroby mogą potrzebować przeszczepu wątroby.
• Rak wątroby - osoby z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B regularnie wykonują badania krwi i USG. Wykrycie raka we wczesnym stadium zwiększa szansę na jego wyleczenie.

Diagnoza wirusowego zapalenia wątroby typu B obejmuje wywiad lekarski, badanie fizykalne i badania krwi w celu wykrycia przeciwciał przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Wykonywane są badania ultrasonograficzne, a w rzadkich przypadkach konieczna jest biopsja wątroby.

Leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu B rozpoczyna się dopiero w stadium przewlekłym. Stosowane są leki przeciwwirusowe (lamiwudyna, adefowir, entekawir) i peginterferon alfa-a2 (Pegasys).

Jak mogę chronić się przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B?

Szczepienie zapewnia najskuteczniejszą ochronę przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B. Oprócz szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B dostępna jest również szczepionka skojarzona, która zapewnia również ochronę przed wirusowym zapaleniem wątroby typu A.

Samo szczepienie odbywa się zgodnie z różnymi schematami szczepień. Zazwyczaj wymagane są 3 zastrzyki w różnych odstępach czasu. Poproś swojego lekarza rodzinnego o przepisanie i podanie szczepionki.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C

Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu C to krótkotrwała infekcja. Objawy mogą trwać do 6 miesięcy. Czasami organizm jest w stanie zwalczyć infekcję i wirus ustępuje.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C jest infekcją długotrwałą. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C występuje, gdy organizm nie jest w stanie zwalczyć wirusa. U około 75 do 85 procent osób z ostrym wirusowym zapaleniem wątroby typu C rozwija się przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C.

Wczesne rozpoznanie i leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C może zapobiec uszkodzeniu wątroby. Bez leczenia przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C może powodować przewlekłą chorobę wątroby, marskość wątroby, niewydolność wątroby lub raka wątroby.

Osoby zagrożone wirusowym zapaleniem wątroby typu C

• Osoby przyjmujące narkotyki drogą dożylną
• otrzymały transfuzję krwi lub przeszły przeszczep narządu przed 1992 r.
• pacjenci z hemofilią i otrzymujący czynniki krzepnięcia przed 1987 r.
• pacjenci dializowani
• praca z krwią lub zakażonymi igłami
• tatuaże lub piercing
• pracujący lub mieszkający w więzieniu
• urodzeni przez matkę z wirusowym zapaleniem wątroby typu C
• zakażeni wirusem HIV
• osoby, które miały więcej niż jednego partnera seksualnego w ciągu ostatnich 6 miesięcy lub które w przeszłości chorowały na choroby przenoszone drogą płciową
• mężczyźni, którzy uprawiają lub uprawiali seks z mężczyznami
• partnerzy seksualni osób zakażonych

Diagnostyka wirusowego zapalenia wątroby typu C obejmuje wywiad, badanie fizykalne i badania krwi w celu wykrycia przeciwciał przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu C, badanie RNA wirusa zapalenia wątroby typu C oraz wykrycie genotypu wirusa.

Wykonywane jest badanie ultrasonograficzne, a w rzadkich przypadkach konieczna jest biopsja wątroby.

W leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C stosuje się leki: pegylowany interferon, leki przeciwwirusowe - rybawirynę, daklataswir, elbaswir, ledipaswir, ombitaswir, dasabuwir. Leczenie trwa 8-24 tygodni, a jego długość zależy od genotypu wirusa, stopnia uszkodzenia wątroby, wcześniejszego leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C.

Jak mogę chronić się przed wirusowym zapaleniem wątroby typu C?

Nie ma szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu C, ale wciąż trwają nad nią prace. Dlatego konieczne jest przestrzeganie pewnych wytycznych:

• Nie dziel się igłami ani innymi materiałami używanymi do produkcji narkotyków.
• Nosić rękawiczki, jeśli trzeba dotknąć krwi innej osoby lub otwartych ran.
• upewnić się, że tatuażysta lub piercer używa sterylnych narzędzi i nieotwartego tuszu
• nie udostępniaj przedmiotów osobistych, takich jak szczoteczki do zębów, maszynki do golenia lub obcinaczki do paznokci
• unikaj rozwiązłych zachowań

Wirusowe zapalenie wątroby typu D

Wirusowe zapalenie wątroby typu D jest rzadkie. Zakażenie może wystąpić tylko w przypadku zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B. Wirusowe zapalenie wątroby typu D jest zatem podwójną infekcją.

Można chronić się przed wirusowym zapaleniem wątroby typu D, chroniąc się przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B. Oznacza to zaszczepienie się przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.

Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu D jest infekcją krótkotrwałą. Objawy ostrego wirusowego zapalenia wątroby typu D są takie same, jak w przypadku każdego rodzaju zapalenia wątroby i często są bardziej nasilone.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu D to infekcja długotrwała. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu D występuje, gdy organizm nie jest w stanie bronić się przed wirusem, a wirus nie ustępuje.

Powikłania występują częściej i szybciej u osób z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B i D niż u osób z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B.

• Co to jest zakaźne zapalenie wątroby i jak się przenosi (WZW A/B/C/D)?

Żółtaczka noworodków

Żółtaczka jest najczęstszym stanem wymagającym opieki medycznej i hospitalizacji u noworodków.

Dotyka do 60-85% dojrzałych noworodków.

Żółte przebarwienie skóry i twardówki u noworodków z żółtaczką wynika z nagromadzenia niesprzężonej bilirubiny. U większości niemowląt niesprzężona hiperbilirubinemia odzwierciedla normalne przejściowe zjawisko.

Jednak u niektórych niemowląt może wystąpić nadmierny wzrost stężenia bilirubiny w surowicy. Może to być powodem do niepokoju. Nieskoniugowana bilirubina jest neurotoksyczna i może powodować śmierć noworodka oraz następstwa neurologiczne przez całe życie u niemowląt, które przeżyją (kernicterus).

Czynniki ryzyka żółtaczki noworodków obejmują:

• Rasa: Częstość występowania jest wyższa u Azjatów Wschodnich i Indian Amerykańskich, a niższa u Afrykanów/Afroamerykanów.
• Geografia: Częstość występowania jest wyższa w populacjach żyjących na dużych wysokościach. Na przykład Grecy mieszkający w Grecji mają wyższą częstość występowania niż osoby mieszkające poza Grecją.
• Ryzyko genetyczne i rodzinne: Częstość występowania jest wyższa u niemowląt z rodzeństwem, które miało znaczną żółtaczkę noworodkową, a zwłaszcza u niemowląt, których starsze rodzeństwo było leczone z powodu żółtaczki noworodkowej. Częstość występowania jest również wyższa u niemowląt z mutacjami/polimorfizmami w genach kodujących enzymy i białka zaangażowane w metabolizm bilirubiny. Jest również wyższa u niemowląt z homozygotycznym lub heterozygotycznym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosfatazy (G-6-PD) i innymi dziedzicznymi anemiami hemolitycznymi. Kombinacje tych wariantów genetycznych nasilają żółtaczkę noworodkową.
• Odżywianie: częstość występowania jest wyższa u niemowląt karmionych piersią lub otrzymujących nieodpowiednie odżywianie. Mechanizm tego zjawiska nie jest w pełni zrozumiały. Jednakże, jeśli uwzględni się nieodpowiednie odżywianie, zwiększone krążenie jelitowo-wątrobowe bilirubiny prawdopodobnie przyczynia się do przedłużenia żółtaczki.
• Czynniki matczyne: U niemowląt matek chorych na cukrzycę częstość występowania jest wyższa. Stosowanie niektórych leków może zwiększać częstość występowania, podczas gdy inne leki zmniejszają częstość występowania. Niektóre leki ziołowe przyjmowane przez matkę karmiącą mogą nasilać żółtaczkę u niemowlęcia.
• Waga urodzeniowa i wiek ciążowy: Częstość występowania jest wyższa u wcześniaków i dzieci z niską wagą urodzeniową.
• Infekcje wrodzone

Wartości bilirubiny powyżej 1,5 mg/dl (26 µmol/l) są uważane za nieprawidłowe. Żółtaczka objawia się klinicznie przy wartościach powyżej 5 mg/dl (86 µmol/l).

Leczenie

Celem leczenia niesprzężonej hiperbilirubinemii jest utrzymanie stężenia bilirubiny w zakresie, w którym ryzyko neurotoksyczności bilirubiny jest niskie.

Leczenie przyczynowe hiperbilirubinemii opiera się na leczeniu choroby wywołującej, co jest możliwe tylko po ustaleniu prawidłowego rozpoznania choroby podstawowej po dokładnej diagnostyce różnicowej pacjenta na podstawie wywiadu, objawów klinicznych, badań laboratoryjnych i obrazowych.

Leczenie objawowe obejmuje optymalizację żywienia dojelitowego, fototerapię, transfuzję wymienną i interwencję farmakologiczną.

Fototerapia zmniejsza stężenie bilirubiny, działając poprzez degradację bilirubiny w skórze do nietoksycznych produktów, które są wydalane z organizmu niezależnie od czynności wątroby.

Promieniowanie świetlne o określonej długości fali oddziałuje na niesprzężoną bilirubinę, zmieniając ją w formę rozpuszczalną w wodzie. Ta forma może być wydalana z organizmu wraz z moczem.

• Czy żółtaczka noworodków jest niebezpieczna? Co to jest i co powoduje żółtaczkę u noworodków?

Zespół Gilberta

Zespół Gilberta nie jest chorobą w klasycznym tego słowa znaczeniu. Jest to raczej powszechny i łagodny dziedziczny wariant metabolizmu bilirubiny, który może występować nawet u 6% populacji. Zmutowany gen nazywa się UGT1A1.

Osoby z zespołem Gilberta nie wytwarzają wystarczającej ilości enzymów wątrobowych, aby utrzymać bilirubinę na normalnym poziomie. W rezultacie w organizmie gromadzi się nadmiar bilirubiny, co prowadzi do hiperbilirubinemii.

Objawy

Około 1 na 3 osoby z zespołem Gilberta nie ma żadnych objawów. Osoby te dowiadują się, że cierpią na tę chorobę dopiero po wykonaniu badań krwi w kierunku innych chorób.

Wśród pacjentów z objawami, najczęstszym objawem jest żółtaczka spowodowana podwyższonym poziomem bilirubiny we krwi. Żółtaczka może zmienić kolor skóry i białek oczu na żółty, ale nie jest szkodliwa.

Czasami występuje również u osób z zespołem Gilberta:

• ciemne zabarwienie moczu lub gliniaste stolce
• trudności z koncentracją
• zawroty głowy
• problemy żołądkowo-jelitowe, takie jak ból brzucha, biegunka i nudności
• zmęczenie
• objawy grypopodobne, w tym gorączka i dreszcze
• utrata apetytu.

Diagnoza choroby koncentruje się na typowym obrazie klinicznym i badaniach krwi:

• testy czynności wątroby i pomiar poziomu bilirubiny.
• testy genetyczne na obecność mutacji genu powodującego zespół Gilberta.

Rokowanie

Żółtaczka może powodować żółtawy wygląd, który może być niepokojący. Żółtaczka i zespół Gilberta nie wymagają jednak leczenia.

Kamienie pęcherzyka żółciowego

Pęcherzyk żółciowy to niewielki narząd w kształcie gruszki znajdujący się po prawej stronie brzucha, tuż pod wątrobą. Jego zadaniem jest przechowywanie żółci, która powstaje w wątrobie.

Kamienie tworzące się w pęcherzyku żółciowym (kamica żółciowa) mogą prowadzić do bólu w prawej górnej części brzucha lub pośrodku w okolicy żołądka.

Ból pęcherzyka żółciowego może występować częściej po zjedzeniu pokarmów o wysokiej zawartości tłuszczu, takich jak smażone potrawy. Ból może jednak wystąpić niemal w każdej chwili.

Ból spowodowany przez kamienie żółciowe trwa zwykle tylko kilka godzin, ale może być silny.

Jeśli kamienie żółciowe pozostaną nieleczone lub nierozpoznane, objawy mogą się nasilić. Objawy mogą obejmować

• wysoką temperaturę
• szybkie bicie serca
• zażółcenie skóry i białek oczu (żółtaczka)
• swędzenie skóry
• biegunka
• dreszcze
• dezorientacja
• utrata apetytu

Powyższe objawy występują w zapaleniu pęcherzyka żółciowego, gdy kamienie żółciowe przemieszczają się do dróg żółciowych (kamica żółciowa) lub w zapaleniu trzustki (zapalenie trzustki).

Kamienie pęcherzyka żółciowego mogą być kamieniami cholesterolowymi, które tworzą się w przypadku nadmiaru cholesterolu, lub kamieniami pigmentowymi, które tworzą się w przypadku nadmiaru bilirubiny. Małe kamienie z zagęszczoną żółcią w pęcherzyku żółciowym nazywane są szlamem pęcherzyka żółciowego lub szlamem.

Diagnoza opiera się na badaniu ultrasonograficznym jamy brzusznej lub tomografii komputerowej jamy brzusznej. W niejasnych przypadkach diagnoza opiera się na badaniu radionuklidowym pęcherzyka żółciowego i badaniach laboratoryjnych wykazujących hiperbilirubinemię (podwyższony poziom bilirubiny) i podwyższone parametry wątrobowe.

Leczenie

Leczenie pacjentów bezobjawowych obejmuje leki rozrzedzające żółć (kwasy dezoksycholowy i ursodeoksycholowy), spazmolityki (leki łagodzące skurcze) i leki przeciwbólowe oraz antybiotykoterapię stanów zapalnych.

Zaklinowany kamień w przewodzie żółciowym powinien być leczony za pomocą ERCP (endoskopowa cholangioskopia wsteczna). ERCP zarówno identyfikuje kamień, jak i może go usunąć.

Ultradźwiękowe rozbijanie kamieni (litotrypsja) jest coraz rzadziej stosowane ze względu na niewielką skuteczność. W przypadku dużej liczby kamieni w pęcherzyku żółciowym, usunięcie pęcherzyka żółciowego jest najczęściej wykonywane przez cholecystektomię. Cholecystektomia jest wykonywana laparoskopowo.

• Kamienie w pęcherzyku żółciowym