Jak się zahartować? Zacznij latem lub jesienią. Wzmocnij swoją odporność

Hartowanie zawsze wywołuje pytanie, czy sprawi, że nasz układ odpornościowy będzie bardziej odporny. Na początek musimy wyjaśnić, jak to wszystko działa.

Temperatura ciała

Ludzkie ciało stara się utrzymać stałą temperaturę, około 36,5 °C. Pomaga mu w tym ośrodek termoregulacji, który znajduje się w części mózgu zwanej podwzgórzem.

Ludzie mają najniższą temperaturę rano i najwyższą wieczorem.

Zmiany temperatury są rejestrowane przez zakończenia nerwowe wyczuwające temperaturę - termoreceptory. Znajdują się one w skórze. Skóra działa również jako izolator termiczny, zwłaszcza warstwa tłuszczu.

Jak organizm odbiera ciepło i zimno

Wykorzystuje czujniki ciepła i zimna - termoreceptory. U ludzi znajdują się one w skórze, w podwzgórzu oraz w niektórych narządach i naczyniach krwionośnych.

Receptory wyczuwające ciepło znajdują się głębiej w skórze niż te wyczuwające zimno i jest ich mniej. Wynika z tego, że ciało jest bardziej wrażliwe na zimno niż na ciepło.

Receptory zimna reagują na temperatury w zakresie od 10 do 38°C, a receptory ciepła w zakresie od 30 do 45°C.

Na skórze znajdują się oddzielne receptory zimna i ciepła. Receptorów zimna jest 4-10 razy więcej. Najwięcej termoreceptorów u ludzi znajduje się wokół

• oczu
• nos
• usta
• uszu

Z kolei na tułowiu jest ich stosunkowo niewiele.

Gdy zmiana temperatury jest wykrywana na powierzchni skóry, układ nerwowy danej osoby reaguje. Następuje zmiana zachowania i reakcji organizmu. Osoba próbuje ukryć się w cieple lub zimnie.

Poniższa tabela przedstawia reakcje organizmu

Receptory ciepła i zimna znajdują się pod skórą, dlatego reagują na temperaturę tkanki podskórnej, a nie na temperaturę zewnętrzną.

Adaptacja organizmu zachodzi w zakresie temperatur skóry od 20 do 40°C. Poniżej i powyżej tego zakresu temperatur adaptacja nie zachodzi. Oznacza to, że bodźce czuciowe wywołane ciepłem stopniowo słabną. Powyżej 45°C bodźce temperaturowe wywołują ból, ponieważ do tego czasu doszło już do uszkodzenia tkanek.

Woda rozprasza ciepło 27 razy szybciej niż powietrze.

Jeśli organizm chce utrzymać równowagę termiczną w niskich temperaturach zewnętrznych, musi zwiększyć produkcję ciepła i zmniejszyć jego oddawanie. Poprzez zwężenie naczyń krwionośnych zapobiega utracie ciepła do środowiska zewnętrznego. Wytwarza własne ciepło poprzez drżenie mięśni.

Termoregulacja

Temperatura ciała zależy od poboru, produkcji i wydatkowania ciepła. Równowaga między nimi jest zapewniana przez termoregulację. Jej centrum stanowi podwzgórze. Tutaj oceniane są informacje z termoreceptorów - czujników ciepła i zimna.

Rdzeń ciała jest ciepłokrwisty. Przy dużych zmianach temperatury otoczenia jego temperatura prawie w ogóle się nie zmienia. Jest to jednak prawdą w pewnych warunkach, o ile termoregulacja nie jest zakłócona.

Zewnętrzne części ciała (skóra, kończyny) są zimne. Częściowo starają się dostosować swoją temperaturę do otoczenia. Zapobiega to dużej utracie ciepła.

Komfort termiczny to stan organizmu, w którym nie musi on angażować mechanizmu termoregulacji ze względu na korzystną temperaturę otoczenia. Temperatura ta wynosi około 20-21 °C, gdy jest ubrany lub 28-30 °C, gdy jest nagi.

Produkcja ciepła w organizmie

W organizmie ciepło jest wytwarzane podczas procesów metabolicznych i pracy mięśni. Jego produkcja obejmuje

• główny metabolizm wszystkich komórek
• termogeniczny efekt żywności
• zwiększony metabolizm poprzez działanie hormonów
• zwiększony metabolizm poprzez pracę mięśni, drżenie mięśni lub trawienie
• termogeneza w brunatnej tkance tłuszczowej

Termogeneza to wzrost produkcji ciepła w organizmie pod wpływem zimna. Brunatna tkanka tłuszczowa jest ważna dla termoregulacji, szczególnie u noworodków. Częściowo spełnia również swoją funkcję w wieku dorosłym.

Około 18% ciepła jest wytwarzane w mięśniach, gdy są one w spoczynku. Gdy pracują, może to wzrosnąć do 90%. Reszta ciepła jest wytwarzana przez mózg i inne tkanki. Gdy temperatura ciała spada poniżej 35,5 °C, pojawiają się drżenia mięśni. Ciało próbuje wtedy wytworzyć ciepło.

Wydajność cieplna organizmu

Zależy od właściwości termoizolacyjnych poszczególnych tkanek ciała. W ludzkim ciele krew jest doskonałym przewodnikiem ciepła. Tkanka tłuszczowa jest izolatorem.

Izolacja termiczna

Najlepszymi izolatorami chroniącymi ciało przed utratą ciepła są skóra, tkanka podskórna i tłuszcz. Utracie ciepła na obwodzie ciała zapobiega również tak zwany mechanizm przeciwprądu. Działa on w ten sposób, że rozgrzana krew płynąca z rdzenia ciała przekazuje swoje ciepło do chłodnej krwi powracającej z obwodu.

Normalnie ubrani ludzie ograniczają utratę ciepła o około połowę. Mokra odzież zwiększa utratę ciepła nawet 20-krotnie.

Straty ciepła dzielą się na bezpośrednie i pośrednie.

Bezpośrednia utrata ciepła

Promieniowanie (emanacja, promieniowanie) odbywa się za pomocą fal elektromagnetycznych. Jeśli temperatura powietrza jest niższa niż temperatura ciała, około 65% ciepła jest rozpraszane. Dzieje się tak pod warunkiem, że ciało nie jest narażone na ekstremalne warunki. Są to głównie wysoka temperatura, wysoka wilgotność lub duża prędkość powietrza.

Przewodzenie to przenoszenie ciepła z ciała o wyższej temperaturze do ciała o niższej temperaturze. Usuwa około 2% ciepła. W normalnych warunkach termicznych naga osoba w zamkniętym pomieszczeniu traci około 15% energii cieplnej. Powietrze jest zatem dość dobrym izolatorem w takich warunkach. Sytuacja zmienia się jednak, jeśli otaczające środowisko to szybko poruszające się powietrze lub woda.

Konwekcja (przepływ) jest ściśle związana z przewodzeniem, tj. przewodzeniem. W tej utracie ciepła, w przeciwieństwie do promieniowania i przewodzenia, występuje również transfer substancji, a nie tylko energii. Przede wszystkim ciepło jest sprzedawane do substancji przez przewodzenie i rozpraszane do otoczenia przez jej przepływ. Około 15% energii cieplnej jest rozpraszane w tym procesie.

Efekty przewodzenia i konwekcji są najbardziej widoczne w ekstremalnych warunkach pogodowych. Ciało ludzkie lepiej znosi ujemne temperatury bez wiatru i przy niskiej wilgotności niż temperatury nieco powyżej zera przy wysokiej wilgotności i silnym wietrze.

Pośrednie straty ciepła

Parowanie (ewaporacja) to przekształcanie płynów z powierzchni ciała, tj. potu, w stan gazowy. W ten sposób usuwane jest około 30% ciepła. Parowanie wody z organizmu zachodzi podczas oddychania i pocenia się.

Rozróżnia się pocenie oznaczone i nieoznaczone.

Odbywa się za pomocą gruczołów potowych. Jest to podstawowy mechanizm odprowadzania ciepła, jeśli wysoka temperatura otoczenia nie pozwala na inne mechanizmy utraty ciepła. Jest regulowany przez organizm i pod wpływem środowiska. W ekstremalnych warunkach utrata wody może wynosić do 1,5 litra na godzinę.

Mniejsze objętościowo, nieznaczne pocenie się jest spowodowane spontaniczną dyfuzją wody przez skórę, procesem, który jest prawie nieregulowany przez ludzki organizm. Gruczoły potowe nie są w ogóle zaangażowane. Wynika to głównie z warunków środowiskowych. Utrata wody wynosi około 660 ml dziennie.

Obniżenie temperatury ciała

Gdy temperatura ciała wzrasta, organizm stara się ją obniżyć. Wykorzystuje do tego różne mechanizmy regulacyjne. Zwiększają one odpływ ciepła do otoczenia:

• rozszerzenie naczyń krwionośnych - rozszerzenie naczyń krwionośnych, które zwiększa transfer ciepła do skóry z rdzenia ciała nawet ośmiokrotnie
• pocenie objętościowe - aktywowane od temperatury ciała 37°C
• ograniczenie produkcji ciepła przez organizm

Wzrost temperatury ciała

Kiedy temperatura ciała jest obniżona, organizm wykorzystuje mechanizmy, które próbują ją podnieść. W ten sposób zmniejszają odpływ ciepła do otaczającego środowiska:

• skurcz naczyń krwionośnych - zwężenie naczyń krwionośnych, które mobilizuje się przy temperaturze ciała 36,8 °C lub niższej
• wzrost produkcji ciepła
• termogeneza - wytwarzanie ciepła przez drżenie mięśni
• wzrost metabolizmu
• powstawanie tak zwanej "gęsiej skórki" - pozostałość po zwierzętach, które zwiększają właściwości izolacyjne swojego futra
• uczucie głodu

Wpływ ekstremalnych temperatur na organizm człowieka

Mechanizm regulacyjny człowieka ma zdolność do utrzymywania stałej temperatury rdzenia ciała w zakresie 12-54 °C środowiska zewnętrznego. Poza tymi wartościami bardzo ważna jest tzw. wolna regulacja, polegająca np. na szukaniu schronienia przed skutkami ekstremalnych temperatur, ubieraniu się lub aktywnym wysiłku fizycznym.

Wysokie temperatury

Nadmierne pocenie się występuje przy wysokich temperaturach otoczenia i ich wpływie na człowieka. Występuje zwiększona produkcja aldosteronu.

Aldosteron to hormon, który reguluje poziom sodu i potasu w organizmie człowieka. Zatrzymuje sód i zwiększa wydalanie potasu. Wpływa to na właściwości płynu pozakomórkowego.

Nadprodukcja tego hormonu zapobiega wysokim stratom jonów podczas pocenia się i zwiększonej objętości krwi.

Osoby starsze często mają niższą temperaturę ciała. Wynika to z mniejszej aktywności i wydolności układu sercowo-naczyniowego. Przy wysokiej temperaturze otoczenia wzrasta ryzyko rozszerzenia naczyń krwionośnych - rozszerzenia obwodowych naczyń krwionośnych. Wydajność serca i odwodnienie są upośledzone. Może to prowadzić do zapaści.

Ciekawe informacje:
Lato i upały niosą ze sobą zagrożenia dla zdrowia

Niskie temperatury

Po powrocie ze środowiska o niższej temperaturze do normalnego środowiska organizm reaguje spontanicznym podniesieniem temperatury ciała. Jego odporność na niskie temperatury otoczenia jest zatem większa.

Jeśli jednak temperatura rdzenia spadnie poniżej 28°C, spontaniczny powrót jest prawie niemożliwy. Jednak po ogrzaniu rdzenia powraca on do normalnego stanu.

W pewnych okolicznościach osoba może tolerować spadek temperatury do 21 °C. Jest to jednak stosowane w medycynie, a nie w życiu codziennym.

Jednak gdy temperatura ciała spadnie do 24°C, na przykład w wyniku przebywania w lodowatej wodzie, może dojść do zatrzymania akcji serca i śmierci bez pomocy.

Noworodki są bardziej podatne na hipotermię, ponieważ mają stosunkowo dużą powierzchnię ciała w stosunku do ich masy ciała. Mają również cienką warstwę tłuszczu podskórnego i system termoregulacji, który nie działa jeszcze prawidłowo.

Hartowanie - jak zacząć?

Czy hartowanie sprawi, że będziemy zdrowsi? Może nie wyleczy nas z chorób, ale wzmocni nasz układ odpornościowy. Sprawi, że będzie bardziej odporny.

Wpływa nie tylko na naszą stronę fizyczną, ale także psychiczną. Wzmacnia sprawność fizyczną i siłę woli.

To od nas zależy jaką formę wybierzemy, ale nie ma co przesadzać na początku.

Różnicę pomiędzy hartowaniem rekreacyjnym a sportowym przedstawia poniższa tabela

Czy każdy może się zahartować?

Z technicznego punktu widzenia nie jest to takie proste. Hartowanie jest procesem długotrwałym, a ciało narażone jest na ekstremalnie niskie temperatury.

Każda zdrowa osoba w wieku od 17 do 40 lat może zacząć pływać zimą. Musi oczywiście przejść badania lekarskie. Młodsze osoby są zwolnione tylko przez lekarza sportowego i mogą zacząć dopiero po 40 roku życia po dokładnym badaniu lekarskim z zaleceniem lekarza.

Podstawy hartowania

Podstawową zasadą jest branie zimnych pryszniców w domu. Zacznij od letniej wody i stopniowo dodawaj zimną wodę.

Wieczorny prysznic jest oczywiście dozwolony, ale nie zastępuje porannego prysznica, a jedynie go uzupełnia. Poranny prysznic powinien być dłuższy niż wieczorny. Z reguły powinien trwać dwa razy dłużej.

Zimą prysznic powinien trwać 1-3 minuty, a latem 3-5 minut.

Podczas prysznica należy zadbać o dobre samopoczucie psychiczne. Wzmacnia to siłę woli. Należy być w ciągłym ruchu. Głowę należy przykryć czepkiem kąpielowym, aby uniknąć zamoczenia włosów.

Po prysznicu należy osuszyć się suchym ręcznikiem i rozgrzać, poruszając się. Dlatego warto wykonać krótkie ćwiczenie. Po prysznicu należy zjeść śniadanie.

Branie prysznica pod wpływem stresu ma zły wpływ na samopoczucie psychiczne, dlatego nie zaleca się brania prysznica, gdy brakuje czasu.

Dopiero po co najmniej 2 latach regularnego hartowania człowiek staje się prawdziwym hartownikiem.

Hartowanie i jego wpływ na ludzkie zdrowie

Hartowanie na świeżym powietrzu można rozpocząć po co najmniej sześciu miesiącach hartowania w domu. Różne zajęcia sportowe, a później pływanie, odbywają się przy każdej pogodzie.

Zaczyna się latem, kontynuuje jesienią, a także zimą. Wtedy potrzebny jest ciągły ruch. Po około 2 latach takiej aktywności organizm staje się bardziej odporny na różne choroby i przeziębienia. Jeśli już wystąpią, ich przebieg będzie łagodniejszy. Hartowanie zwiększa próg wrażliwości organizmu na różne wirusy i bakterie i ułatwia radzenie sobie z nimi.

Wystawianie ciała na działanie niskich temperatur powoduje kurczenie się naczyń krwionośnych i odwrotnie - ich rozciąganie po rozgrzaniu. Dzięki temu stają się one bardziej elastyczne i opóźnia się ich starzenie.

Po pływaniu w zimnej wodzie do organizmu uwalniane są endorfiny - hormony szczęścia, co skutkuje poprawą nastroju i złagodzeniem stresu.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, przeczytaj artykuł na temat łagodzenia stresu.

Biorytm i dieta

Należy zadbać o regularny i wystarczający sen. Kładź się spać o tej samej porze. Podczas snu przykrywaj się jedynie lekkim kocem. Trzymaj otwarte okno przynajmniej do końca jesieni.

Temperatura powinna wynosić 12°C w sypialni i 20°C w salonie.

Ubrania powinny być wygodne i przewiewne nawet w miesiącach zimowych. Stały ruch jest niezbędny. Nie jest prawdą, że jeśli ktoś jest odporny, nigdy nie zmarznie. Jeśli nie rusza się wystarczająco dużo, może się to zdarzyć nawet odpornym.

Zakrywanie nosa i ust szalikiem w zimie nie jest dobrym pomysłem. Podczas wydychania powietrza bakterie zostają na nich uwięzione, a następnie są ponownie wdychane do organizmu.

Hartowanie się to w rzeczywistości wystawianie się na działanie niskich temperatur. W związku z tym zwiększa się wydatek kalorii, dlatego dieta powinna być dostosowana do tego wydatku energetycznego.

Ciało potrzebuje 400 kalorii, aby utrzymać temperaturę ciała 4°C w zimnej wodzie. Prowadzi to do błędnego przekonania, że jest to sposób na szybką utratę wagi. Jednak podczas hipotermii utrata tłuszczu przez organizm spowalnia. Ciało stara się utrzymać warstwę izolacyjną.

Z tego powodu po hartowaniu należy unikać diety bogatej w tłuszcze. Nie ma znaczenia, jaką formę przybierze.

Ważne jest przyjmowanie płynów i minerałów. Witaminy uzyskuje się poprzez spożywanie owoców i warzyw. Szczególnie ważne są te z grup C, A, B, E i D. Osoba zahartowana nie musi być wegetarianinem lub weganinem, ale zdrowa dieta jest niezbędna.

Hartowanie w sporcie

Nie powinno się w ogóle zaczynać bez badań lekarskich. Należy poświęcić 1-2 lata na hartowanie pod prysznicem, zanim przejdzie się do hartowania sportowego. Pływanie w zimnych rzekach i zbiornikach wodnych.

Zacznij latem, codziennie i przy każdej pogodzie. Pływaj w rzekach, jeziorach lub odkrytych basenach.

W cieplejszych miesiącach, gdy woda jest cieplejsza, należy skupić się na technice pływania. Ważne jest również trenowanie wytrzymałości pływackiej poprzez pływanie na dystansach 1-2 kilometrów lub dłuższych.

Nie można tego trenować w zimnej wodzie. To wtedy zacierają się różnice między dobrymi i mniej sprawnymi pływakami. W zimnej wodzie sztywnieją mięśnie pleców i nóg. To wtedy nawet dobry pływak ma trudności z szybkim i dobrym pływaniem.

Ze względu na wytrzymałość psychiczną zaleca się pływanie w grupie pływaków.

Poniższa tabela przedstawia długość czasu spędzonego w wodzie w zależności od temperatury wody

Jeśli temperatura wody jest niższa niż 12°C, nie należy pływać częściej niż 2-3 razy w tygodniu. Ciało potrzebuje więcej czasu na regenerację po pływaniu. W takich przypadkach nie należy przeceniać własnych sił.

Podczas dużego skoku, gdy uwalniane są endorfiny, pływak czuje się dobrze fizycznie. Często prowadzi to do błędnej oceny i przeszacowania własnych możliwości. Dlatego w trudnych zawodach, gdy temperatura wody jest niższa niż 10 ° C, pływanie jest ograniczone do 22 minut.

Na otwartych wodach lub w rzekach pływak musi płynąć wzdłuż brzegu. Jeśli limit czasu zostanie osiągnięty, pływak może wyjść z wody w dowolnym momencie. W rzekach pływak jest również narażony na silne prądy wodne. Potrzebuje więcej siły, aby płynąć. Dlatego tylko najlepsi pływacy powinni naprawdę pływać w rzekach.

Płynąca woda również szybciej ochładza ciało, otaczając je i znacznie szybciej dochodzi do hipotermii.

Rozgrzewka

W żadnym sporcie nie można obejść się bez rozgrzewki. Jest ona jeszcze ważniejsza w przypadku hartowania. Celem jest rozgrzanie ciała, aby jego temperatura dostosowała się do otoczenia. Można to zrobić poprzez krótki bieg lub ćwiczenia. Oczywiście ubrania, które masz na sobie, gdy wchodzisz do wody, są tymi, które będziesz nosić.

Ciało należy rozgrzewać poprzez ruch nawet po zakończeniu pływania. W zimnych miesiącach nie zaleca się wychodzenia prosto z wody do ogrzewanego pomieszczenia w celu rozgrzania się. Nie ma również mowy o braniu prysznica w ciepłej wodzie. W takich przypadkach istnieje duże niebezpieczeństwo zasłabnięcia.

Należy dokładnie się osuszyć i ubierać powoli, wykonując ciągłe ruchy. Wskazane jest uzupełnianie płynów ciepłą herbatą. Działa to od wewnątrz. Rozgrzewa krew w naczyniach, która następnie jest transportowana po całym organizmie.

Jak dostarczyć organizmowi energii przed i po pływaniu?

Błędne jest przekonanie, że przed takim wysiłkiem należy zjeść odpowiedni posiłek. Nic nie powinno się jeść na mniej niż 2 godziny przed. Najlepsza jest ciepła zupa. Nie zaleca się niczego w postaci ciężkostrawnych białek (mięsa). Nie dodają one organizmowi energii, a wręcz przeciwnie - odbierają ją poprzez trawienie.

Alkoholowe napoje "rozgrzewające" są absolutnie wykluczone. Alkohol rozszerza naczynia krwionośne w ciele. Oznacza to, że ciepło jest szybciej tracone z organizmu, a osoba szybciej staje się hipotermiczna. Jego działanie psychostymulujące jest również niepożądane w tym przypadku. Wzrasta samoocena, traci się zdrowy osąd i osoba jest bardziej podatna na przecenianie własnych umiejętności.

Po pływaniu należy powoli uzupełnić energię. Ciało należy rozgrzać i uzupełnić ciepłą herbatą. Ciało zużywa na to dużo energii. Gdyby jedzenie zostało spożyte natychmiast, stałoby się jeszcze bardziej zestresowane. Należy poczekać, aż drżenie mięśni ustąpi.

Przez cały rok, ale szczególnie zimą i wraz z nadejściem wiosny, należy dostarczać organizmowi witaminy w zwiększonych ilościach. Najlepiej poprzez spożywanie świeżych owoców i warzyw.

Jak należy ubierać się na zahartowanie?

Strój kąpielowy to ubiór każdego pływaka. Należy również nosić czepek pływacki. Latem chroni on przed palącym słońcem. Podczas pływania długodystansowego bez niego może dojść do udaru cieplnego. Zimą chroni on przed utratą ciepła. Dużo ciepła jest przekazywane z ciała do otoczenia przez głowę. Wynika to z jej bogatego zaopatrzenia w naczynia krwionośne. Nie zaleca się również zanurzania głowy w wodzie zimą.

Lekkie buty do pływania są odpowiednie jako obuwie chroniące stopy przed brudem na dnie wody.

Hartowanie podczas choroby

Zasadniczo nie zaleca się kontynuowania hartowania podczas choroby.

Konieczne jest poczekanie na pełne wyzdrowienie. Następnie konieczny jest tydzień odpoczynku. Dopiero wtedy można rozpocząć umiarkowany trening. Jednak w tym czasie nie powinien on być w zwykłych dawkach, ale w mniejszych dawkach.

W poważniejszych stanach zahartowanie powinno być przerwane na dłużej lub całkowicie wstrzymane.

Jakie są zagrożenia dla organizmu podczas hartowania?

Podczas hartowania ciało jest wystawione na działanie bardzo niskich temperatur. Wiąże się to z pewnym ryzykiem.

Odmrożenia

Odmrożenie to uraz części ciała spowodowany zimnem. Uszkodzenie tkanki jest większe, gdy ciało jest powoli schładzane. Powtarzające się odmrożenia dotkniętych części ciała po ich ogrzaniu są równie niebezpieczne.

Powstawanie odmrożeń nie zależy od temperatur poniżej zera. Wystarczy, że ciało jest wystawione na działanie deszczu, zimna lub wiatru.

Objawy są zróżnicowane. Najczęściej obserwuje się uczucie szczypania, zimna lub mrowienia w dotkniętym obszarze. Często występuje utrata czucia. Po rozgrzaniu pojawia się piekący lub strzelający ból.

Głównie dotknięte są obwodowe części ciała, gdzie jest mniejszy dopływ krwi lub gdzie są najbardziej narażone na zimno, zwłaszcza uszy, policzki, nos, palce u rąk i nóg.

Odmrożenia dzieli się na 4 stopnie, ale nie ma to wpływu na ich leczenie.

4 stopnie odmrożeń w tabeli

Oprócz tych objawów może wystąpić martwica tkanek, zgorzel.

Pierwsza pomoc jest nieskomplikowana, ale należy przestrzegać pewnych zasad.

1. W pierwszej kolejności należy leczyć stany zagrażające życiu, takie jak zaburzenia świadomości, oddychania lub krążenia.
2. Należy zdjąć mokrą odzież i owinąć poszkodowanego np. ciepłym kocem.
3. Aby zmniejszyć obrzęk dotkniętej części ciała, należy trzymać ją w pozycji uniesionej.
4. Konieczne jest rozpoczęcie ogrzewania dotkniętej części, ale nie wtedy, gdy istnieje ryzyko ponownego zamarznięcia.
5. Nos lub uszy należy przykryć szmatką lub bandażem, dłonie i palce można umieścić pod pachami.
6. Podawać podgrzane napoje bezalkoholowe z miodem lub czekoladą.
7. Jeśli to możliwe, należy przebywać z chorym w cieple.

Nie zaleca się masowania lub pocierania miejsca upośledzenia szmatką, jeśli upośledzenie jest większego stopnia. Istnieje ryzyko uszkodzenia skóry i przedostania się infekcji do organizmu. Nie zaleca się również ogrzewania miejsca upośledzenia suchym ciepłem w przypadku jakiegokolwiek upośledzenia. Na przykład za pomocą suszarki do włosów, grzejnika itp.

Osoba poszkodowana powinna zostać przetransportowana do placówki medycznej.

Hipotermia

Hipotermia jest spowodowana wystawieniem ciała na działanie zimnego środowiska. Temperatura ciała spada poniżej 35°C.

Ciało traci ciepło na różne sposoby, ale głównie przez promieniowanie. Środowisko ma na to duży wpływ. W zimnej wodzie utrata ciepła wzrasta 27-krotnie.

Hipotermia(wychłodzenie) wpływa na wszystkie narządy w organizmie. Najbardziej dotknięty jest układ sercowo-naczyniowy i centralny układ nerwowy, w tym mózg.

Zgodnie z objawami, hipotermię dzieli się na 3 etapy.

Łagodna hipotermia. W łagodnej hipotermii temperatura rdzenia spada do 35-32 °C. Do 34 °C występuje drżenie kończyn. Poniżej 34 °C występują zmiany w myśleniu i trudności w mówieniu. Oddech staje się szybszy. Przy temperaturze rdzenia 33 °C występuje brak koordynacji ruchów i upośledzenie umysłowe.

Umiarkowana hipotermia. Temperatura ciała spada do 32-30°C. Świadomość jest zaburzona. Ciepło nie jest już generowane przez dreszcze. Ryzyko arytmii serca wzrasta. Czynność serca spada.

Ciężka hipotermia. Temperatura rdzenia poniżej 30°C. Pojawia się utrata przytomności. Poszkodowany nie reaguje na żadne bodźce. Dochodzi do zatrzymania oddechu i akcji serca.

Pierwsza pomoc musi być szybka i, w zależności od stanu, w pierwszej kolejności należy zająć się bezpośrednim zagrożeniem życia. Utrata przytomności lub zatrzymanie oddechu.

Pacjent z hipotermią powinien być poruszany powoli i jak najmniej. Mokra odzież powinna być zdjęta i owinięta w coś suchego. Temperatura otoczenia powinna być podniesiona, jeśli to możliwe. Ciepłe okłady powinny być umieszczone pod pachą i na brzuchu tak szybko, jak to możliwe. Jeśli nie ma innej możliwości, można zastosować aktywne ogrzewanie poprzez bezpośredni kontakt z ciałem.

Jeśli hipotermia jest łagodna, nie ma ryzyka zaburzeń rytmu serca. Wówczas poszkodowany może być ogrzewany w dowolny sposób. Można podawać alkohol i napoje bezkofeinowe. Należy spożywać słodkie pokarmy. Idealny jest cukier winogronowy. Należy zorganizować szybki transport do placówki medycznej lub wezwać pomoc.