Metoda Ludmiły Mojžíšovej: ćwiczenia wspomagające zajście w ciążę - na co pomaga?

Jak działa metoda Ludmiły Mojżeszowej? Kiedy jest odpowiednia, a kiedy nie?

Kim jest Ludmila Mojžíšová?

Ludmila Mojžíšová (1932-1992) była czeską terapeutką i lekarką, która przez całe życie pracowała głównie w Pradze. Zajmowała się fizjoterapią i rehabilitacją w ginekologii.

Podczas swojej praktyki rozszerzyła metodę ćwiczeń i skutecznie wyeliminowała funkcjonalne ginekologiczne zaburzenia mięśniowo-szkieletowe (bolesne miesiączkowanie, nietrzymanie moczu, niepłodność, bolesne stosunki seksualne i inne).

Ściśle współpracowała ze znanym ginekologiem, profesorem Eugeniuszem Cechiem. Wspólnie przetestowali i udoskonalili metodę, jednak wielu lekarzy nawet dziś nie wierzy w jej skuteczność.

Ludmiła Mojžíšová towarzyszyła sportowcom podczas najważniejszych zawodów, w tym Igrzysk Olimpijskich. Pracowała zwłaszcza z gimnastyczkami, lekkoatletami, tenisistami i koszykarzami.

Na temat metody opublikowano kilka profesjonalnych i ogólnodostępnych książek. Obecnie metoda może być stosowana pod nadzorem i instruktażem wyszkolonego terapeuty - absolwenta uniwersyteckiego wykształcenia medycznego i akredytowanego kursu zawodowego.

Co oznacza funkcjonalne zaburzenie ginekologiczne?

Jest to zaburzenie funkcji narządów płciowych bez oczywistej strukturalnej przyczyny organicznej (endometrioza, rak szyjki macicy, torbiele i polipy, PCOS, niegościnne środowisko macicy i inne).

Tak więc przyczyna ma charakter funkcjonalny - brak równowagi i odchylenia w aparacie mięśniowo-szkieletowym człowieka.

Podstawową rolę w fizjoterapii ginekologicznej odgrywa obszar miednicy i mięśnie dna miednicy.

Fizjoterapia w ginekologii

Fizjoterapia jako dyscyplina medyczna zajmująca się diagnostyką i leczeniem układu mięśniowo-szkieletowego obejmuje również dziedzinę ginekologii.

Jest ona stosowana w szerokim zakresie obszarów zdrowia i diagnoz:

• Ciąża i położnictwo
• Zaburzenia cyklu miesiączkowego
• Dysfunkcje dna miednicy
• Operacje uroginekologiczne
• Funkcjonalna bezpłodność
• Zaburzenia seksualne
• Nietrzymanie moczu

Znaczenie dna miednicy

Dno miednicy jest anatomicznie złożoną strukturą składającą się z mięśni i powięzi, które razem tworzą miseczkowatą powłokę jamy miednicy.

Ważną funkcją mięśni dna miednicy jest utrzymanie prawidłowej pozycji, stabilności, ruchomości i funkcji narządów miednicy. Mięśnie dna miednicy stabilizują również splot miednicy w spoczynku, w pozycji stojącej i podczas ruchu.

Mięśnie dna miednicy ściśle współpracują z głębokimi mięśniami brzucha, mięśniami pleców i przeponą, tworząc razem funkcjonalną koncepcję HSS - systemu głębokiej stabilizacji ciała.

Jego główną funkcją jest stabilizacja kręgosłupa, narządów jamy brzusznej, utrzymanie prawidłowego wzorca oddychania i regulacja ciśnienia wewnątrzbrzusznego.

Dno miednicy odruchowo równoważy ciśnienie w jamie brzusznej w sytuacjach takich jak kaszel, kichanie czy podnoszenie ciężarów.

Jeśli pęcherz lub jelita są w tym momencie pełne, dno miednicy odruchowo reaguje i zamyka odpowiedni mięsień zwieracz.

Kolejna funkcja jest dokładnie odwrotna, a mianowicie opróżnianie i rozluźnianie mięśni i zwieraczy podczas oddawania moczu, defekacji lub porodu.

Ostatnią, ale ważną funkcją jest rozluźnienie dna miednicy i umożliwienie narządowi płciowemu wejścia do pochwy kobiety. Dno miednicy odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu narządów płciowych i ogólnym doświadczeniu seksualności i ewentualnej ciąży.

Zasada metody Ludmiły Mojżeszowej

Podstawową zasadą metody jest zestaw określonych ćwiczeń i pozycji. Pacjentka jest początkowo dokładnie edukowana i szkolona przez terapeutę w zakresie codziennych ćwiczeń domowych.

W początkowych etapach pacjent ćwiczy pod nadzorem trenera i regularnie odwiedza klinikę rehabilitacyjną. Indywidualne sesje są stopniowo coraz rzadsze.

Aby osiągnąć pożądany efekt leczenia, konieczne jest samodzielne ćwiczenie przez długi czas kilka razy dziennie.

Oprócz aktywnych ćwiczeń, metoda Ludmiły Mojžíšovej obejmuje serię pasywnych sesji korekcyjnych z fizjoterapeutą.

Fizjoterapeuta stosuje:

• mobilizację stawów kręgosłupa i żeber
• Mobilizację szkieletu
• Mobilizację stawu krzyżowo-biodrowego
• Techniki mięśniowo-powięziowe
• Odruchowe techniki manualne
• Techniki miękkie i techniki masażu
• Usuwanie skurczów mięśni
• Pasywne rozciąganie i pozycje uprowadzenia
• Rozluźnianie/wzmacnianie dna miednicy

Efekt terapeutyczny terapii

Celem rutynowych ćwiczeń jest zwiększenie przepływu krwi i krążenia w obszarze dna miednicy i narządów płciowych.

Ćwiczenia eliminują nierównowagę mięśniową w układzie mięśniowo-szkieletowym - przeciążone i skrócone mięśnie są rozluźniane, a osłabione i hipotoniczne mięśnie są wzmacniane.

Celem terapii jest znalezienie, a następnie wyeliminowanie problemu funkcjonalnego.

Terapia koncentruje się na:

• Poprawie stanu miednicy i kręgosłupa.
• Regulacji pozycji narządów płciowych
• Wzmocnieniu mięśni pośladkowych
• Rozluźnieniu kręgosłupa szyjnego i szkieletu
• Nauczenie prawidłowych stereotypów ruchowych
• Eliminacja skurczów dna miednicy
• Automatyzacja stawów
• Poprawa krążenia krwi w obszarze miednicy małej
• Wzmocnienie osłabionych grup mięśniowych

Przed właściwą terapią przeprowadzana jest dokładna analiza kinezjologiczna, zbieranie wywiadu i ustalanie celów.

Terapeuta bada pozycję miednicy, blokady miednicy, napięcie mięśniowe, reakcje odruchowe struktur miękkich oraz ocenia wzorce ruchowe pacjenta zarówno faktograficznie, jak i palpacyjnie.

Ważnym elementem badawczym i terapeutycznym jest badanie per rectum lub per vaginam. Polega ono na wprowadzeniu palca terapeuty przez odbyt lub pochwę pacjentki.

Oceniane są skurcze, rozluźnienie, napięcie i wszelkie skurcze mięśni dna miednicy i zwieraczy.

Wskazania do terapii:

• Bezpłodność czynnościowa
• niepłodność (niezdolność do utrzymania płodu)
• bolesne miesiączkowanie (dysmenorrhoea)
• brak miesiączki
• dyspareunia (bolesny stosunek płciowy)
• ból miednicy i szkieletu
• ból kręgosłupa szyjnego
• zespół kręgowo-podstawny
• zaparcia
• skolioza
• nietrzymanie moczu
• dysfunkcja dna miednicy
• bezpłodność mężczyzn

Przeciwwskazaniami do stosowania technik mobilizacji i automobilizacji są zwiększona kruchość kości, aktywne stany zapalne, stany pourazowe i niezagojone złamania.

Leczenie bezpłodności czynnościowej (niepłodności)

Bezpłodność to stan, w którym kobieta nie jest w stanie zajść w ciążę przy regularnych stosunkach seksualnych (dwa razy w tygodniu) przez okres jednego roku.

Bezpłodność organiczna jest spowodowana patologią zdiagnozowaną przez lekarza. Niezależnie od przyczyny i etiologii, konieczne jest zbadanie płodności partnera.

Bezpłodność funkcjonalna odnosi się do zaburzeń funkcjonalnych układu mięśniowo-szkieletowego i wpływu psychogennego. Występuje brak równowagi mięśniowej.

Na zasadzie relacji somatowisceralnych (mięśniowo-narządowych) występuje dysfunkcja mięśni dna miednicy, skurcz mięśni gładkich narządów płciowych i ścian naczyń krwionośnych obszaru miednicy małej.

Niepłodność jest bardzo obciążająca psychicznie dla kobiety i może powodować nadmierny stres. Problemy psychologiczne i stres również odruchowo wpływają na układ mięśniowo-szkieletowy, co należy uwzględnić w terapii. Dlatego konieczne jest uwzględnienie czynnika psychospołecznego w leczeniu niepłodności.

Objawy kliniczne bezpłodności czynnościowej obejmują bóle szkieletowe, kręgosłupa lędźwiowego i spojenia łonowego.

Często występują bolesne punkty podrażnienia (rozciągnięte włókna mięśniowe) w dnie miednicy, wewnętrznej stronie ud, mięśniach pośladkowych i mięśniach podłużnych kręgosłupa.

Możliwym współistniejącym objawem problemów z dnem miednicy jest nieprawidłowy stereotyp oddychania, polegający na wciąganiu ściany brzucha i rozciąganiu mięśni prostych brzucha.

I odwrotnie, mięśnie poprzeczne brzucha są osłabione. Może występować nieprawidłowa interakcja między przeponą a dnem miednicy.

Wskaźnik skuteczności metody

Sukces metody Ludmiły Mojžíšovej zależy od pełnej i szczerej współpracy pacjenta i terapeuty.

Według statystyk procentowych podanych w książce Metoda Ludmiły Mojžíšovej od A do Z, 70-80% kobiet doświadcza poprawy w kręgowo-podstawnych strukturalnych i funkcjonalnych chorobach ginekologicznych przy regularnych ćwiczeniach i pełnej terapii.

Po ukończeniu metody 30-33% kobiet jest w stanie zajść w ciążę i wyeliminować funkcjonalną bezpłodność.

W 1990 roku wydano certyfikat dla tej metody leczenia pod tytułem: Leczenie rehabilitacyjne niektórych rodzajów funkcjonalnej bezpłodności kobiet.

Przykłady ćwiczeń

W aktywnej części terapii pacjentce wyjaśnia się kolejno 10 (lub 12) konkretnych ćwiczeń i pozycji. Kładzie się również nacisk na prawidłowe oddychanie.

Ćwiczenia wykonywane są codziennie, przez długi okres czasu, w ściśle określonej kolejności i z dokładną liczbą powtórzeń.

Celem jest rozluźnienie i rozciągnięcie struktur miękkich dolnego odcinka kręgosłupa, wzmocnienie mięśni brzucha, motoryki bioder, miednicy, żeber, aktywacja i rozluźnienie mięśni dna miednicy.

Aby osiągnąć skuteczność i uniknąć błędów, zaleca się konsultację i edukację przez przeszkolonego terapeutę.

Poniżej znajdują się przykłady najbardziej znanych ćwiczeń Ludmiły Mojžíšovej.

Ćwiczenie relaksacyjne "kot"

Palce wyciągnięte, palce stóp skierowane do przodu. Ramiona i tułów oraz uda i tułów razem pod kątem prostym. Głowa cały czas zwisa w dół.

Z wdechem tułów unosi się tak wysoko, jak to możliwe, brzuch kurczy się, pośladki kurczą się, a następnie następuje chwila zatrzymania. Pacjentka wydycha powietrze, rozluźnia się i opada rozluźniona między własnymi ramionami i biodrami.

Celem ćwiczenia jest zautomatyzowanie odcinka piersiowego i biodrowego. Cała długość kręgosłupa jest zrelaksowana i rozluźniona.

Mięśnie pośladkowe zostają wzmocnione, a postawa miednicy zmienia się wraz z rozciąganiem odpowiednich struktur więzadłowych.

Ćwiczenie relaksacyjne "dziecko"

Pozycja rozpoczyna się w pozycji leżącej na plecach. Pacjentka obejmuje kolana obiema rękami i przeplata palce tak, aby łokcie były wyprostowane.

Z tej podstawowej pozycji pociąga kolana w kierunku brzucha, tak aby kość ogonowa uniosła się z maty, a pośladki "odkleiły się".

Łokcie mogą być rozłożone na boki. Pracują mięśnie ramion, a nie barków i szyi. W pozycji dziecka jest chwila wytrzymałości. Oddech jest naturalny i stopniowy.

Celem ćwiczenia jest mobilizacja czwartego i piątego kręgu oraz kości krzyżowej. Mięśnie piersiowe są wzmocnione, a cały kręgosłup szyjny jest rozciągnięty.

Ćwiczenie relaksacyjne "rotacja tułowia"

Pozycja podstawowa rozpoczyna się na wszystkich czterech kończynach. Głowa nie opada między ramiona. Kolana są na poziomie szerokości bioder.

Po wdechu jedno ramię zostaje uniesione i następuje rotacja w odcinku piersiowym kręgosłupa, podczas gdy oczy podążają za palcami dłoni. Ramię kończyny górnej, na której opiera się pacjent, pozostaje nad dłonią, a biodra nad kolanami przez cały czas trwania ćwiczenia.

Po wydechu ramię powoli powraca do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie należy wykonywać naprzemiennie prawą i lewą ręką.

Celem ćwiczenia jest mobilizacja odcinka szyjnego i piersiowego kręgosłupa, przejście odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa oraz rozciągnięcie mięśni piersiowych i szyjnych.